w oczach łagodność i spokój

kojący jak kołysanka.

Z głosu Twego niech płynie:

radość, ciepło, nadzieja;

nawet wtedy gdy wokół:

słota, zimno, zawieja.

Serce Twoje niech bije:

mocno, przyjaźnie, życzliwie:

by rozum oprócz rozsądku

odróżniał co sprawiedliwie.

Jeśli coś robisz dla siebie,

patrz, czy to innym nie szkodzi,

czyn Twój niech będzie chwalebny,

murów podziału nie grodzi.

Uczyń coś czasem dla innych,

nie licząc, czy się opłaci,

bo trud Twój innym oddany,

o dobro Ciebie wzbogaci.




Dzisiaj dłużej się pospało,
Bo zabiegów żadnych niema
Słońce dobrze już przygrzało,
A tu wstawać po co niema.

Zeszli się panowie, panie,
Smacznie zjadło się śniadanie,
Po śniadaniu, kto ma chętkę,
Idzie se na pogawędkę.

Bo jak w każdym zbiorowisku,
Tak i tu na uzdrowisku,
Różnych ludzi się spotyka,
Jest tu zdrowy, jest kaleka.

I biedny i bardziej zamożny,
Prostak, lekarz i uczony,
Niewierzący i pobożny,
Z całej polski z każdej strony.

I płci pięknej co niemiara,
Ciechocinek najechało,
Żadna z pań nie chce być stara,
I panienek jest niemało.

Więc jak rzekłem dziś niedziela,
A niedziela to palmowa,
Żwawo zwinie się ubieram,
By podążyć do kościoła.

Lecz nie wszyscy, jak się rzekło,
Idą do świątyni,
Inni tam nie wierzą w piekło,
Co kto chce to czyni.

Inny spacer, kawiarenka,
Park, ławeczki i panienka,
Rozmaici są panowie,
Każdy ma inaczej w głowie.

Pogoda dziś wyśmienita,
Niejeden gazetę czyta,
Inny z dziewczyną do parku,
Włosy leżą mu na karku.

Chociaż przyzwoity młody,
Lecz go szpecą bokobrody,
Ona za to roześmiana,
Cała sztucznie upiększana.

Oczy, usta zmalowane,
Jak tu ściskać taką pannę,
Nie poradzisz taka moda,
Ale wielka niewygoda.

Ściera się to jak z motyla,
No i maluj się co chwila,
Za to ładnie się wygląda,
Coś z papugi, coś z wielbłąda.

Lecz niejeden z kuracjuszy,
Myśli o własnej duszy,
Wykorzystać chce niedzielę,
I pomodlić się w kościele.

A w świątyni tłok niezmierny,
Zdrowia prosi ludek wierny,
Bo bez Twej Jezu przyczyny,
Nie pomogą borowiny.

Kąpiel słona ni natryski,
Kiedy w głowie ci kieliszki,
Ani wanny solankowe,
Gdyś innym zaprzątnął głowę.

Więc błagamy Ciebie Chryste,
I Ciebie Matuchno Boża,
Byśmy serca mieli czyste,
No a potem dużo zdrowia.

Tłumy wiernych przed kościołem,
Poklękali wszyscy społem,
Zdrowszy podpiera zdrowszego,
Słuchają słowa Bożego.

Bo świątynia jest za mała,
Żeby wszystkich pomieściła,
Gdy skończyła się Ofiara,
Rozpłynęła do dom wiara.

Po obiedzie co się zowie,
Znów na deptak brną panowie,
Bo pogoda dopisuje,
Więc każdy szczęścia próbuje.

Zapełniły się uliczki,
I ławeczki i chodniczki,
Aż do samego wieczora,
Łazi zdrowy drepcze chora.

Każdy ma powietrze świeże,
Ze słodyczy coś se bierze,
Jeden piwo inny wino,
Popijają sobie ino.

Z której tylko spojrzysz strony,
Cały deptak zapełniony,
"Brystol" pełen do ostatka,
Przed hotelem płyta gładka.

No a na niej limuzyny,
Stojąc maja smutne miny,
Że ich bogaci panowie,
Tak różowo maja w głowie.

Na ławeczkach se siadamy,
Minerałkę popijamy,
Bo tu w parku pełno ławek,
Wiewióreczkom do zabawek.

Spoczywamy sobie trochę,
A rudaski te nie płoche,
Całkiem ludzi się nie boją,
Na dwu łapkach sobie stoją.

Widać proszą o orzechy,
Mieliśmy z nimi uciechy,
A gdy dostały cukierki,
To się robił rumor wielki.

Na gałęzie wskakiwały,
Jedna drugiej odbierały,
Było przy tym pisku wrzasku,
Aż paw się przestraszył w lasku.

I choć to stworzonka głupie,
Ale jak cukierka schrupie,
To ci aż na ramie wskoczy,
A tak miło patrzy w oczy.

Zmierzch powoli park ogarnia,
I do bloków wszystkich zgarnia,
Myślicie że koniec na tem,
Księżyc zawisł już nad światem.

Wiosna idzie chociaż zwolna,
Ach ta wiosna tak swawolna,
Jaki tu widok radosny,
Musi być przy końcu wiosny.

Po kolacji znów od nowa,
Kawiarenka, hotel, kino,
Nie może pomieścić głowa,
Gdzie w ciemnościach pary giną ...

I tak z grubsza opisałem,
Jak niedziela przeleciał,
Lecz wszystkiego nie widziałem,
I tak już głowa rozbolała.



Sąsiadowi przez ścianę
Dawno mnie już chętka bierze
Drapnąć co o inżynierze
Lecz cóż tu napisać bystrze
O inżynierze magistrze.

Fajny facet co się zowie
Czarna głowa jasno w głowie
Lubi gatki i zagadki
Lubi panny i mężatki.

Choć już tydzień tutaj leży
Ale pacjent jak należy
Całą salę on zabawia
I zagadki różne stawia.

I choć prosty chłop od pługa
Biedę chwali, biedę struga
Lubi pana inżyniera
Bo co powie na śmiech zbiera.

Nieraz w zimowe wieczory
Siedzimy do późnej pory.
Polubiłem go ogromnie
A on też przylgnął do mnie

Co dzień z rana tu zagląda
No i pyta jak tam zdrowie
Sam dość dobrze już wygląda
Sala chórem mu odpowie

Trochę lepiej dzięki Bogu
Niech pan tak nie stoi w progu
I zapraszam go do siebie
Mówi: wpadnę po potrzebnie.

No i znika w drzwiach łazienki
Nie jest szczupły i nie cienki
Żona jego też magister
Pracuje w aptece

Na dworze jest mróz czy wicher
Dba o niego wielce
Tak kończę o inżynierze
Bo mnie cosik na sen bierze.